29.10.2013
YİNE
Ruhumun hislerimle kavuştuğu yerde durdum ve bitkinliğimin bitişini izledim sessizce ağlayarak.Çığlıklarımı sadece benim duyabileceğim bir dünya yarattım kainatın gizli bir köşesinde.Ve köşe bucak koştum her bir zerresini.Bağırdım beni kimsenin duyamayacağını bilerek.Çığlıklarımdan ağaçlar yapraklarını döktü.Oysa sonbahar değildi ki...
Nereden başlamalıydı cümleye ve başlamalıydı yeniden sonu hüzünle biten bir cümleye.İdrak edemiyordu ellerim, bitmek tükenmek bilmiyordu benliğimden olan kaçışım.Sürgün yemişti ruhum, kaçıp gitmişti mutlulukların daim olduğu yere; yani hayallerime...